4,5 week je voelt je anders en weet eigenlijk al dat de test positief zal zijn je kan dus niet wachten om hem dan te doen en de bevestiging te ontvangen. Dit voelt als de dag van gisteren, we waren allemaal thuis en ik wilde zo graag de bevestiging dat ik juist voelde wat mijn lichaam mij vertelde. Woensdagochtend opgestaan en plasje opvangen, geduld ken ik niet zo goed in dit soort situaties dus mijn dochter zat net aan tafel en ik liet de druppels in de test vallen. Ik weet nog dat ik dacht het zal wel 5minuten duren voordat hij zichtbaar is omdat het nog zo pril was, dit bleek helemaal niet nodig en we waren alle drie in de wolken, Amber wordt grote zus en wij opnieuw ouders wat een geweldig gevoel is dat, zoveel liefde en geluk.
Vrijdag kwam mijn moeder, Amber stond bij de deur gelijk al met groot nieuws, zo trots was ze en ik vervolgens ook. We gingen die dag aan de slag met ikea kasten in elkaar voor in mijn praktijk ruimte. Helaas voelde ik me niet zo goed, veel bewegingen zorgde voor een bepaald soort kramp in mijn buik, waarbij rust verlichting bood, mijn moeder en Amber hebben dus samen gezorgd voor de kasten en ik hielp als het nodig was en even ging… Op dat moment zat ik verstopt en de gedachten waren dan ook dat het mijn darmen moesten zijn, echter heb ik wel geroepen tegen mijn moeder het zou mij niet verbazen als ik een buitenbaarmoederlijke zwangerschap heb… Zonder het te ontkennen wilde ik de gedachten ook niet voeden… Zaterdag gingen we naar vrienden, ik voelde me veel beter maar nog niet top, beetje brak/krokkie ofzo. Elke zwangerschap is echter anders dus het zal er wel bij horen is wat ik dacht en wilde geloven.. Mijn schoonmoeder is een schat met een schat aan kennis op dit vak, met haar gesproken en op basis van dit gesprek mijzelf goed in de gaten gehouden.
Week 5 van de zwangerschap ging top, ik had de VK nog gemaild en die maakte zich geen zorgen, had blaasontsteking getest en was negatief dus ik ging in positieve modus en genoot gewoon van het geluk in mijn buik, ik kreeg weer energie en heb bergen met werk verzet die week. Vrijdagavond kramp en dus even van tafel om naar de wc te gaan, met verstoppingsgevaar moet je niet wachten… Bloed op mijn papiertje… Helder rood bloed…. De moed zakte me in mijn schoenen en ik wist het gelijk, we gaan van dit kindje afscheid nemen.
We belde verloskundige en met haar fijn gesproken over wat het kan betekenen, ook gaf ze aan dat het niet perse einde hoefde te betekenen, maar als het wel zo is dan zal in een dezer dagen flink ongesteld worden… Alle drie waren we van slag, daar ging ons geluk en onze droom.
Zaterdagochtend werd ik wakker en ik wist het, de ziel van dit wondertje is gegaan. Mijn hele lijf voelde anders, mijn hormonen waren anders en mijn borsten deden geen zeer meer. Vandaag zal ik wel gaan vloeien, dus een maand verbandje ingedaan en gewoon naar mijn schoonouders op bezoek zoals we hadden afgesproken, ik zou daar tenslotte in een veilige en fijne omgeving zijn om dit verlies een eerste plekje te gaan geven. Onderweg bleef ik maar huilen ik leek wel een waterval… Verder vloeide er niets en mijn onzekerheid groeide, klopt dit wel, doet mijn lichaam wel wat het zou moeten doen? Mijn buik was bol en soms hard, ik weet ook nog dat ik de week ervoor tegen mijn vriend zei, ik voel me 8 maanden zwanger ik hoop dat dit niet de toon is van deze zwangerschap..
Dinsdagavond begon het, ik zou Amber naar bed brengen maar in ene kreeg ik weeën, zo ontzettend vergelijkbaar op de bevalling, maar klopt dat met een miskraam? Dus de verloskundige weer gebeld, Zij vertelde mij dat het mogelijk is, elke vrouw ervaart het anders en elke miskraam word op een andere wijze verwerkt, wel moest ik nu binnen 3 uur gaan vloeien, Dus ik heb mij door de weeën heen gepuft, gedoucht (had het steeds koud namelijk) en lekker warm onder de wol, mijn moeder alvast gebeld ik had haar morgen nodig zodat ik met Wouter controles kon ontvangen bij de verloskundige… Het werd een stuk beter toen ik stil lag in bed maar elke beweging was HEL, Wouter drong aan om te bellen tenslotte had ik geen druppel bloed verloren.. En daar was het, tijdens het gesprek heb ik de vraag gesteld van mijn vermoeden 2 weken terug, vanwege het gebrek aan bloedverlies willen we graag zien waar het kindje zich bevindt… Daar stapte we in de boot die ons over het wilde water zal vervoeren, Oppas geregeld van iemand waar Amber zich veilig bij kon voelen maar die snel kon komen (oma’s wonen ver weg 30-50min rijden) en we moesten direct naar het ziekenhuis. Waarom we direct moesten weet ik niet want vervolgens hebben we daar een uur gewacht om überhaupt iemand op de kamer te zien.. En deze vrouw deed alleen de algemene checks en nam bloed af, verontschuldigde zich voor de verstreken tijd en legde uit dat er een paar bevallingen waren gestart.. om half 3 zagen we eindelijk een verloskundige, zij ging de echo maken.
In de tussentijd heb ik flink gekotst en gepuft om de pijn te verdragen…
De bloedtest gaf aan dat ik zwanger was (misschien komt het dan toch goed en krijgen we wel een kindje was het eerst dat ik dacht, dit terwijl ik wist dat dat niet zo was, ons kindje was al dood) Het bleek dat ik een HCG had van 214 (normaal met 6 weken is dit 3000)
De baarmoeder was leeg en er was vocht in mijn buik te zien, toch verplaatsen naar de stoel, je weet wel waar je zo elegant op ligt met je benen omhoog en wijdt… Ook hier was het gevonden goed te zien, in de eileider meende we iets te zien een second opinion van de gynaecoloog was nodig.
Uit de second opinion werd de conclusie getrokken dat ik te veel pijn had en moest blijven, dat er geen zwangerschap in de baarmoeder zit en dat er een kans is dat mijn lichaam het zelf op zal ruimen. Ik blijf (inmiddels was het al half 4 in de nacht) en morgenochtend zal er nog eens gekeken worden en besloten of ik geopereerd zal worden. Verloskunde had geen vrije kamers meer dus ik mocht naar Cardiologie, hier lagen al 3 snurkende mensen en ik heb alleen gerust en opgeladen door middel van meditatie en reiki.. Ik moest nuchter blijven en de ochtend ging traag voorbij om 10:00 uur kwam de gynaecoloog die zal beslissen of ik geopereerd zou worden, de pijnstillers waren prettig maar de pijn zeker nog niet minder, ademhalen en bewegen gaven pijnscheuten tussen de 8-12 op een schaal van 1-10.
In de nacht had ik tegen Wouter gezegd, we gaan hier iets leuks van maken ik manifesteer nu dat de dokter die mij zal helpen een man in de bloei van zijn leven is, hij is jong, aantrekkelijk en leuk.
Toen de gynaecoloog dus binnen kwam voelde ik me zo gelukkig, gehoord en gezegend door het universum, hij was exact wat ik gemanifesteerd had.
Helaas is mijn ervaring dat Gynaecologen niet zo zacht handig zijn en het onderzoek was alles behalve fijn, hij vond niks zinnigs en kon niet zien of het vruchtje inderdaad in mijn eileider zat. Ik zou geopereerd worden, hij vertelde wat ze zouden doen. Door middel van een kijk operatie zullen ze gaan kijken bij mijn baarmoeder en eileiders, afhankelijk van wat ze daar vinden zullen ze gaan opereren, veelal kan dat vanuit de kijkoperatie direct. Ze moeten me aanmelden en ik zal worden gehaald als er plek is, inzicht in hoe lang dit duurt kon hij niet geven.
Ik had op dinsdagavond rond 18:00 uur mijn macaroni maaltijd gegeten, deze heb ik er rond 23:00 uur eruit gegooid en om 10:00 uur kreeg ik het nieuws dat er nog geen inzicht is wanneer ik geopereerd kon worden…. Ik mocht dus nuchter blijven tot daarna, geen water geen eten, Nuchter.
De zuster was een topper en heeft me enorm gesteund en geholpen, half 12 kwam ze me halen voor OK. Pff dat was toch wel heftig ik zou onder narcose gaan en de controle volledig los moeten laten, me volledig over gevende aan mensen die ik niet ken, niet wetende wat ze precies zouden doen, wat het zou betekenen en inhoud. Onderweg lol getrapt met deze kanjer van een zuster, voor zover het ging want lachen was zeer pijnlijk.
Op de zaal voor de OK waren ook hele fijne zusters, ik heb hier heel fijn gekletst maar ook echt al mijn vragen kunnen stellen aan de anesthesist en de gynaecoloog in opleiding die erbij aanwezig zou zijn. Zij vertelde mij bijvoorbeeld dat er 3 scenario’s zijn;
- Mijn lichaam ruimt het zelf al op en ze doen verder niks
- De bevruchting is inderdaad in de eileider en ze verwijderen de eileider omdat de andere nog gezond is.
- De bevruchting zit in de eileider, de andere eileider is verstopt/niet toegankelijkheid en ze verwijderen de vrucht en hechten de eileider weer dicht zodat er een kans op zwangerschap blijft bestaan. (deze optie geeft een verhoogd risico op een herhaling van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap)
Dit vooraf bespreken was heel prettig en hierin kon ik namelijk ook aangeven wat ik wel en niet acceptabel vind.
Op OK kwam dokter handsom binnen en ik kreeg een ontzettende leuke knipoog en lach, ik voelde me in een klap weer vrouw, aantrekkelijk en welkom. Dokter dit is goud waard voor een vrouw, dank je wel!
De operatie was met een uurtje geslaagd en ik werd rustig en blij wakker, ik voelde me opgelucht en vrij doordat de pijn weg was na de operatie. Als bonus kreeg ik een ijsje :-D, eindelijk weer vocht en voedingstoffen ook al waren het alleen suikers..
De operatie:
Optie twee is het geworden, de bevruchting zat inderdaad in de eileider en ze hebben 1900ml bloed in mijn buik weggehaald, dat was wat er voor veel pijn zorgde. De operatie is soepel een goed verlopen.
De volgende dag mocht ik naar huis, dit was mede wat ik zelf wilde omdat thuis zoveel op je af komt en gevraagd word.
Voor mijn ontslag kwam de gynaecoloog in opleiding nog langs en hij gaf aan dat ik na een week nog flink kon bloeden (dit had ik eerder gehoord voordat duidelijk was dat het niet goed zat).
Ik kreeg ijzer tabletten mee en mocht aan de paracetamol, het was nodig met een Hb5,2 (normaal zit rond die Hb7). De eerste dagen heb ik veel rust moeten nemen, had ik weinig energie en was ik erg bezig met mijn fysieke herstel, voor de kerst had ik erg last van mijn hechtingen en groot dank voor de verloskundige die ze in de ochtend eruit hebben gehaald, hierdoor kon ik genieten van de kerst en had ik meer energie. Ik hoor u denken, waren het geen oplosbare hechtingen, jawel ze zaten alleen erg strak en dat trok zo dat ik er veel last van had.
Doordat er geen bloeding na een week op trad, heb ik veel onzekerheid ervaren over of het wel goed ging en genas. Als ik dan buikpijn had dan kwam mijn oude angst (van voordat het duidelijk was dat het groeide op de verkeerde plek) Hiervoor kon ik gelukkig zowel bij de huisarts als de verloskundige goed terecht. Eind van januari hebben we een nagesprek gehad met de Gynaecoloog, dit gesprek was heel prettig, heel rustig en fijn al mijn vragen kunnen stellen en zeer verhelderde en goed onderbouwde antwoorden. Dit gesprek gaf ook groen licht voor de toekomst en rust in mijn hoofd.
Emotioneel is het rauw proces anders, doordat we al wisten dat de ziel gegaan was heb ik toen veel gehuild en verwerkt. Door de fysieke pijn en operatie heb ik een periode daar energie voor nodig gehad, maar toen dat weer goed ging heb ik nog regelmatig verdriet ervaren en gehuild om de meest onverwachte momenten. Zelfs vandaag nog (eind februari) heb ik soms nog verdriet om het verlies, voor mij is dit helemaal goed en het mag er volledig zijn, ook al is het soms lastig als er andere mensen zijn of ik buiten huis ben.
Wat is jou verhaal?
Recente reacties